11. septembar
Nezvanični dan stokholmskog sindroma.
Naime, 11. septembra cijeli svijet je dužan da tuguje za gubicima "naroda" koji ga jebe od završetka drugog svjetskog rata i uz to da psuje Arape koji su se usudili da oduzmu živote 3017 ljudi (u to uračunati i njihovi).
Naravno, tog dana moramo bar na kratko zaboravi milione ljudi koji su stradali širom svijeta od američkih granata, puški i propagande ili ako ih se već sjetimo, reći da su sami krivi za svoju sudbinu.
I onda mi neko sere da su Njemci bili govna kad su tražili 50 partizana za jednog svog.
Da su u Sjevernoj Koreji fanatici jer traže da se plače kad umre **njihov** vođa.
Da je Iran opasnost po "stabilnost" poznatog svemira jer neće da popuši Amerima.
Da je *naš* narod stoka jer... zapravo možda i jeste.