Gužva i obilato iščekivanje prvog autobusa kome tek počinju da se naziru svetla negde na stanicu od vas, taman toliko da se pripremite i zauzmete poziciju za ulazak u njega.

Iznenada, rulju razgrće pogurena žena neposlušnih brkova čkiljeći u pravcu farova pokušava da dešifruje broj autobusa. U trenutku razaznavanja fizionomija joj se transformiše: njeni pršljenovi dobijaju instant lumbalnu terapiju, ispravlja kičmu i nekontrolisano urliče „evo ga autobus!“ Istrenirano pritrčava i hvata za zglob slinavog saborca koga kao pijačni ceger vuče kroz gužvu i pravi juriš kroz masu koja prestrašena ostaje oborena po pločniku. Suverenim koracima staje na čelo kolone i izbačene glave zajedno sa svojim znojavim tariguzom sačekuje svečano otvaranje vrata. Sezam pušta unutra a komandos u ekstazi pritiče u pomoć unučetu (potpuno paralisanom od babinih pihtija) gurajući ga rukama dok preostalim udovima barikadira prolaz onih koji su uspeli da dodju sebi. Ulazak u autobus propraćen je naglim ustupanjem mesta od strane ratnih invalida, trudnica pa i samog vozača. Osvajanjem sedišta baka ponovo doživljava prosvetljenje i vraća se u svoj prvobitni Kvazimodo položaj, seda pored svog poluisplaženog, preznojenog unuka i otkopčava mu jaknu, dok gospodja koja je ustupila sedište, nasmejanog i ušećerenog pogleda prati sablažnjivu radnju brisanja bala i slina i sintetičkim tonom proizbori: