onaj najgori, zeleni ispljuvak, koji je skupljan u plucima pusaca duze vreme, u ovim zimskim danima;

kada vise-decenijski pusac prozivede onaj nadaleko poznati zvuk: aaaaahhhhhrrrrrrkkkkk, ffffljjjuuuussssss, tada bugarin boje zabe zarazene kugom cija ledja lizu portorikanski narkomani, izleti iz najcrnjih dubina njegove pusacke duse, i stroposta se na asfalt;

bugarin nije obican ispljuvak koji se raspadne na malo jacem povetarcu, ili ima onu svetlo-zelenkastu , benignu, boju....ne, ne...bugarin je kompaktna celina koja se ne raspada ni nakon tornada. Ta mala, odvratna zelatinasta masa, kada sljusne beton, postojano zauzme svoje mesto pod suncem i Bogom, ponosno prkoseci naletima jezika pasa lutalica i nepazljivih prolaznika, uz male i privremene vibracije, i ceka nevine zrtve da se okliznu i zavrse kod ortopeda.