Postoje, valjda, u svim gradovima mjesta na kojima se, na jedan neponovljiv i hipnotišući način, prostor stapa sa vremenom, ili, bolje rečeno, sa momentom koji ne prolazi. Mjesta na kojima vrijeme živi samo svoj izdvojeni život, nezavisan od stvarnog doba dana ili noći, uslovljen jedino magijom tih prostora koji ga, paradoksalno, čak i svojom otvorenošću čine zatvorenim, a svojim pokretom održavaju vječno zaustavljenim.

Tri su glavne vrste ovih svetilišta: u zaklonu kamenitih svodova (pećine), pod vedrim nebom i među drvećem (gajevi), i s otvorenim nebom a zatvorenim kamenim zidinama (tvrđave).

Oni čiji su životni epicentri bili prelomljeni kroz dva hiljadugođa, takva mjesta naročito dobro osjećaju i pohode ih kao vjernici sveta ishodišta svojih religija – kao primitivne zajednice svoje svete špilje, kao druidi svoje hrastove gajeve (i svoj Stounhendž) i antički ljudi svoje amfiteatre, spoznavši nezaustavljivo pulsiranje neprolaznog života na njima i u njima.

Na ovim različitim pozornicama, scenografija je suštinski ista.

Kao najprimarniji vid ljudskog okupljališta, pećina se ipak izdvaja, svojom ukopanošću u tminu, u dubinu, u odvojenost uopšte. Mrak iskoni ispresijecan neonskim zracima budućnosti; odzvanja ritam i pokret prvobitnog nagona i prvobitnih rituala. Fluorescentni crteži-hijeroglifi vrše funkciju nekadašnjih crteža životinja – lov nikad ne prestaje, želja uvijek tinja. Toplina i sigurnost ovog utočišta premošćuju novovjeku alijenaciju, povezuju u jedno biće i u jednu misao one koji vjeruju da je sve moguće.

Na tvrđavi i u gaju scenu čini ljeto koje nema ni početka ni kraja, rijeka bez čijeg je postojanja i proticanja nezamisliva i njihova egzistencija i ovo vremensko neproticanje, samo za njih otvoreno i nad njima zaustavljeno nebo, samo za njih potekla muzika i samo od njih otkinuti glasovi kao prvi zvuci u tek stvorenom svijetu, samo u njima osjećaj da i svaki kamen i svaka biljka žive istim, jednakim životom kao i oni. Muzika novog milenijuma prepletena sa drhtajima milenijumske tvrđave. Muzika umirućeg milenijuma u sprezi sa neumirućom rijekom i granama na vjetru čiji su drhtaji istovjetni sa trepetima životnog nagona onih koji ih okružuju.

Vječno postojanje i trenutno bivanje u jednom. Istovremenost koja ne prolazi. Čarolija dvijehiljaditih godina – nultih godina, godina početka kojem se kraj sluti svakodnevno.

Magijske predstave se završavaju svanućem, bivaju razotkrivene suncem koje svojim dolaskom nagovještava kraj još jednog prostorno-vremenskog vakuuma. Ali ne konačan. Samo do iduće prilike u kojoj ovaj prostor i ovaj trenutak ponovo postaju centar univerzuma i jedina relevantna tačka u vremenu.