Миле Бубрег
Миле Бубрег·pre 13 godina

Sve to bude i prođe

Онај тренутак, кад као главни везни играч, капитен и креатор игре свога тима, станеш на ценар терена и крампонима нагазиш бубамару одозго, подбочиш руке и погледаш терен око себе. Досадашњи део утакмице си трчао као суманут, било те је на сваком делу терену, уклизавао си, постављао главу где други не би ни ногу, скоро се помакљао пар пута са противницима, а код судије си већ записан у тефтер због оштрог приговора.

Ситуација на терену није нимало наивна, губиш, јеби га, живот те ломи како стигне, он игра лагано, без по муке, на сваки твој пас он има два спремна играча да га пресеку, сваки твој шут вешто блокира, а овамо му је теже отети лопту него Барселони, о смисленој акцији ни не помишљаш. И колико се ти више упињеш да преузмеш контролу игре, толико он игра лаганије, али са више опасности по твој гол. Дакле, време је да промениш тактику. Он ће свој посед лопте свакако остварити. Твоје је само да чекаш контру, доћи ће и твоје шансе на ред, па коју искористиш.

И тако, заузмеш бусију и чекаш... И све то буде! И прође...

Чекаш да пођеш у школу, па чекаш распуст, чекаш Нову годину, рођендане, чекаш да ти истекне војни рок, да добијеш посао, да ти се жена породи, да деца одрасту... Или једноставно, чекаш да ти се данас заврши радно време, да дође дуго очекивани и планирани викенд или одмор. И све то дође. А кад дође, онда ти буде мало криво, јер знаш да ће и да прође, па после опет мораш да чекаш ко зна колико, али и то ће да дође, знаш, старо си ти магаре, увек нађеш нову шаргарепу...

Једног јутра се ниси пробудио. Дође и тај дан. Е, тај не пролази...
''Стани на лопту'', говориш себи. Нико не зна колико је до краја утакмице, ни да ли ће бити судијске надокнаде.

+49

Komentari